مشکلات تحصیلی:   اضطراب امتحان ، علل و راهکارها
اضطراب امتحان نوعی خود اشتغالی ذهنی است که با خود کم انگاری و تردید در باره توانایی های خود، مشخص می شود و غالباً به ارزیابی منفی، عدم تمرکز حواس، واکنش های جسمانی نامطلوب و افت عملکرد تحصیلی منجر می گردد.
علایم و نشانه های اضطراب امتحان
    آشفتگی معده، به هم خوردن ساعت های خواب و آرامش، تغییر اشتها، ضعف، سر گیجه، تغییر در فشار خون، میزان نبض و افزایش ترشح هورمون های آدرنالین و نور آدرنالین، از علایم عمومی اضطراب امتحان می باشد.همچنین اضطراب ناشی از امتحانات شفاهی موجب تپش قلب، لرزش صدا و بدن، تغییر دمای بدن، خشکی دهان و عرق کردن می شود.
زمان شیوع اضطراب امتحان معمولاً از سنین 10 تا 11 سالگی شکل گرفته و به موازات بالا رفتن سن و پایه تحصیلی افزایش می یابد و دختر ها بیش از پسر ها آنرا تجربه می کنند.
توجه: اضطراب اگر از حد معین افزایش یابد باعث کاهش عملکرد فرد می شود در حالی که اضطراب خفیف یا مقطعی ممکن است موجب افزایش کار و فعالیت شود.
علل اضطراب امتحان
1-     عوامل شخصیتی: عزت و اعتماد به نفس پایین، استناد درونی شکست ها، احساس عدم کفایت، آرمانگرایی، عدم انگیزش تحصیلی
2-   عوامل خانوادگی: سخت گیری بیش از حد والدین در امور تحصیلی، انتظارات نا معقول و بیش از حد توان دانش آموزان، الگو های خشک و غیر قابل انعطاف فرزند پروری، تنبیه و سرزنش، عدم ارائه تشویق
3-     عوامل آموزشگاهی: انتظارات نا بجای معلمان، دروس و امتحانات مشکل، مراقبین امتحان، محدودیت زمانی در جلسه امتحان، محیط نامناسب امتحان و وجود عوامل مزاحم مثل صر وصدا، نور و تهویه نامناسب
راهکار های رفع اضطراب امتحان
الف- مواردی که دانش آموزان باید رعایت کنند:
1-    موقعی که مضطرب هستید سعی کنید تصورات و موضوعات منفی و نگران کننده ای را که ذهنتان را اشغال کرده است با موضوعات و مفاهیم مثبت و دلنشین جایگزین کنید. توجه داشته باشید که ترس و اضطراب با اینکه علایم و نشانه های مشابهی دارند اما دارای علل و ریشه های متفاوت می باشند. ترس ریشه واقعی دارد مثلاً کسی که به کوهپیمایی می رود وقتی بر لبه پرتگاهی رسد از پرت شدن می ترسد و لرزه بر اندامش می نشیند که این یک حات طبیعی است. اما اضطراب به خاطر تصوراتی است که حتی اقل در زمان اضطراب واقعیت ندارد و یا زمان آن فرا نرسیده و امکان به وقوع پیوستن تصورات هم احتمال 50 درصدی دارد. مثلاً شخصی که قرار است یک هفته بعد به کوهپیمایی برود چند روز قبل از آن با تصور اینکه در لبه پرتگاه قرار دارد وهمین الان دارد پرت می شود قلبش واقعاً به تپش می افتد و شب خوابش نمی گیرد.
2-   راه دیگر غلبه دانش آموزان بر اضطراب امتحان آمادگی است. اگر در طول سال تحصیلی مواد درسی را بخوبی خوانده باشید و قبل از امتحانات هم مطالب یاد گرفته شده را مرور نمایید مطمئناً آمادگی کافی برای امتحان را داشته و تصورات منفی در مورد مشکلات احتمالی و نمره پایین ذهن شما را اشغال نخواهد کرد.
 ب- مواردی که مدرسه و معلمان باید رعایت کنند:
-  حفظ آرامش شخصی و خویشتن داری معلم موقع اجرای امتحان، زیرا عواطف مسری است و اگر معلم مضطرب باشد به دانش آموزان نیز سرایت می کند.
-  ارائه نمونه سوالات امتحانی جهت آشنایی دانش آموزان با نحوه طرح سوال معلم
- در نظر گرفتن فرصتی ، قبل از امتحان به منظور رفع اشکال
- سوالات اول ورقه امتحانی باید گمراه کننده و دشوار و غلط انداز و دو پهلو نباشد
-  سوالات امتحانی باید به جای حافظه ، میزان فهم و اسنتباط دانش آموزان را بسنجد
- امید بخشیدن به دانش آموزان به جای تهدید کردن
- معنویت معلم در توجه دادن دانش آموزان به ذکر خدا و استمداد از او

عللی که سبب افت تحصیلی در افراد می شود عبارتند از :
1-گسیختگی محیط خانواده
2-عدم اعتماد به نفس نوجوان
3-عوامل فرهنگی – خانوادگی
4-عدم ارتباط بین والدین و اولیای مدرسه
بنابراین محیط خانه و مدرسه، علاقه و رغبت، همسالان و گاهی بی اعتمادی ها می توانند موجد افت تحصیلی گردند. افت تحصیلی چنانچه ادامه یابد به بزهکاری و انحرافات کشیده می شود و در نتیجه ترک تحصیل به وجود می آید.
نحوه برخورد والدین نقش مهمی در پیشرفت و یا افت تحصیلی نوجوانان ایفا می کند. براساس تحقیقات انجام گرفته ویژگیهای والدین و محیط خانوادگی، همبستگی بالایی ، با پیشرفت تحصیلی فرزندان دارد.
براساس نتایج این تحقیقات ، والدین به سه دسته تقسیم می شوند :
1-والدین هدایت کننده
2-قدرت مدار
3-آسان گیر
 1-والدین هدایت کننده: این نوع از والدین، کودکان خود را در مسائل تحصیلی هدایت می کنند، آنها را تشویق می کنند و در صورت ضعف فرزند، با تقویت درسی، وی را راهنمایی نموده و به طور کلی در رفع مشکلات تحصیلی به آنها کمک می نمایند . بچه ها را در تصمیم گیریها دخالت داده ، در صورت افت تحصیلی کودک ، با تشویق و کمک بیشتر، وی را به فعالیت بیشتر وا می دارند . روش تحلیل مسائل و جوانب مختلف موضوعات را به کودکان خود آموزش می دهند ، نوجوانان خود را با مسائل سیاسی، اقتصادی، اجتماعی آشنا می کنند.
2-والدین قدرت مدار : این نوع والدین ، به فرزندان خود سخت گیری می کنند، اجازه سئوال و کنجکاوی به فرزندان نمی دهند ، در صورت افت تحصیلی آنها را به شدت تنبیه می کنند ، خودشان نیز به شدت ناراحت شده و در نتیجه سخت گیریهایشان را بیشتر می کنند . با نوجوان خود ارتباط برقرار نمی کنند ، او را در تصمیم گیریها دخالت نمی دهند و انعطاف پذیری کمی دارند.
3-والدین آسان گیر : این والدین به تکالیف کودکشان اهمیت نمی دهند، وی را آزاد گذاشته تا به میل خود تکالیفش را انجام دهد. هیچ نظم و انضباطی در این خانواده ها برای هیچ کاری وجود ندارد. نظارت چندانی بر تکالیف درسی فرزندانشان ندارند، چنانچه دعوت به انجمن اولیاء مدرسه شوند، اصلاً شرکت نمی کنند. در واقع این والدین در مسائل تحصیلی فرزندان به دو صورت شرکت می کنند : یا کاملاً آزاد می گذارند ، یا مسئولیت کارها را به عهده وی می گذارند.
بنابراین رفتار والدین در پیشرفت تحصیلی نوجوانان تأثیر بسزایی دارد. از آنجا که نوجوانی دوره انتقال و یادگیری است، والدین می بایستی به مسائل تحصیلی فرزندانشان توجه کافی را مبذول داشته و با او برخوردهای مثبت و توأم با پاداش و تقویت داشته باشند.
معلمین نیز می بایستی انعطاف پذیر بوده، رفتارهای خشن و تندی با آنها نداشته باشند، تا در صورت افت تحصیلی نوجوان بتوانند جبران کرده، به عوامل آن توجه کنند و آنها را رفع نموده تا نوجوانان بتوانند مشکلات خود را جبران نمایند.

پرخاشگری چیست؟

پرخاشگری و رفتارهای تهاجمی نوعی از اعمال خشونت بار علیه دیگران است که می تواند باعث آسیب یا صدمه به دیگران شود. بیشتر کارشناسان پرخاشگری کودکان را به شکل پرخاشگری آشکار دربردارنده پرخاشگری جسمانی مانند زدن ، هل دادن ، لگد زدن ، پرتاب اشیاء و تهدید به انجام این اعمال همراه با حملات عمدی بیزار کننده و آزاردهنده برای قربانی ؛ و پرخاشگری رابطه ای که موجب حذف دیگران از جمع می شوند ، تعریف کرده اند. در پسران بیشتر پرخاشگری جسمانی و در دختران پرخاشگری رابطه ای بیشتر گزارش شده است.

عوامل زمینه ساز در پرخاشگری کودکان

خشونت پدیده ای پیچیده است که در آن خصوصیات ارثی ، عوامل زیستی و هورمونی ، نیرو های روانشناختی و شاخص های فرهنگی و اجتماعی می توانند با هم در تعامل باشند.

خانواده می تواند از جهات مختلف موجب بروز یا تشدید پرخاشگری شود که مهمترین این عوامل عبارتند از:

• شیوه های نامناسب فرزند پروری والدین: برخی شیوه های فرزند پروری و استفاده نامناسب از تنبیه و تشویق موجب تقویت خشم و پرخاشگری در فرزندان می شوند.
• الگوهای نا مناسب رفتاری در خانواده: نشان دادن رفتارهای پرخاشگرانه از سوی یکی از اعضای خانواده موجب الگوسازی این رفتار توسط کودک می شود.
• تاثیر پذیری از رفتار پرخاشگرانه مشاهده شده در محیط و در رسانه ها
• تشویق رفتار پرخاشگرانه
• آزار جسمی و جنسی

خشونت در رسانه ها

رسانه ها عامل مؤثری در رشد و تحول سیستمهای ارزشی ، و شکل دهنده رفتار می باشند ؛ تحقیقات مربوط به تأثیر رسانه ها بر کودکان و نوجوانان ، نشان داده اند که این کودکان:

• ترس از خشونت ندارند؛
• به تدریج می پذیرند که خشونت راهی برای حل مشکل است؛
• به تقلید خشونت می پردازند؛
• ناخودآگاه با شخصیت های خاصی چه قربانیان و چه قربانی کنندگان همانند سازی می کنند.

مشاهده خشونت در برنامه های تلویزیونی باعث پرخاشگری در کودکان می شود. گاهی اوقات حتی دیدن یک برنامه خشونت آمیز می تواند پرخاشگری را افزایش دهد. کودکانی که مکرراً نمایشهایی پر از خشونت را تماشا می کنند و ازاین کار منع هم نمی شوند، به احتمال زیاد ، به تقلید آنچه می بینند می پردازند.

اثر خشونت تلویزیونی ممکن است فوراً در رفتار یا گفتار کودک نمودار شود و یا سالها بعد خود را نشان دهد. البته خشونت تلویزیونی تنها علت پرخاشگری یا رفتار خشونت آمیز نیست ولی از عوامل مهم تلقی می شود.

توصیه هائی برای والدین در برخورد با خشونت ناشی از رسانه ها:

والدین می توانند با استفاده از راههای پیشنهاد شده ی زیر کودکان خود را از خشونت مفرط تلویزیونی محافظت کنند.

• به برنامه هایی که کودکان می بینند توجه کنید و بعضی از آنها را همراه کودک خود ببینید. چنانچه کودک خود را به هنگام تماشای برنامه های خاص تلویزیونی همراهی کنید ، می توانید سؤالهای او را بهتر برایش توضیح دهید و جلوی کج فهمی او را بگیرید.
• زمان تماشای برنامه های تلویزیونی را محدود کنید. توجه داشته باشید که تلویزیون را نباید دراتاق خواب بچه ها قرار دهید. با این عمل خود باعث می شوید که کودک با اثرات منفی برنامه های خشونت آمیز تلویزیونی ، به خواب نرود ؛ همچنین نظم ساعت خواب و بیداری او مختل نمی شود.
• به کودکان خود تذکر بدهید که اگر چه هنرپیشه حقیقتاً مجروح نشده یا به قتل نرسیده است ، لکن این گونه خشونتها در دنیای واقعی یا بسیار دردناک است یا منجر به مرگ می شود.
• هنگامی که برنامه های خشونت آمیز پخش می شود، یا کانال را عوض کنید یا تلویزیون را خاموش کنید. توضیح دهید که مشکل آن برنامه چیست و به گونه ای با منطق درخور فهم کودک ، آسیب و ضرر موجود در آن برنامه را توضیح دهید تا میل کودک یا اصرار او برای تماشای این گونه برنامه ها کاهش یابد.
• در حضور بچه ها صحنه های خشونت آمیز را تأیید نکنید و بگویید که بدترین شیوه برای حل یک مشکل، روش خشونت آمیز است.
• تأثیر همسن و سالان و دوستان و همکلاسی ها باید به حداقل برسد. به این منظور با والدین بچه های دیگر تماس بگیرید و در مورد نوع برنامه ها ی تلویزیون و مدت زمان مناسب برای تماشای تلویزیون توافق کنید.
• مدت تماشای تلویزیون توسط کودکان ، جدا ازمحتوای آن باید کم شود چون کودکان را از پرداختن به فعالیت های مفید دیگر از قبیل مطالعه، بازی با دوستان و رشد و پرورش علائق خود باز می دارد.

اضطراب مدرسه

یکی از مشکلاتی که اغلب والدین کودکان دبستانی با آن مواجهند بی میلی فرزندشان برای رفتن به مدرسه است. برخی کودکان مدرسه را مکانی پر اضطراب و ترسناک می‌یابند. سازگاری با محیط مدرسه برای این بچه ها دشوار است. برای برخی جداشدن از والدشان به دلیل شدت دلبستگی دشوار است. کودکانی که ناتوانایی‌های جسمی یا ذهنی دارند و یا اینکه با مشکلات یادگیری روبرو هستند. ممکن است ممکن است درس خواندن را مساله‌ای دشوار و پرتنش بیابند. و از رفتن به مدرسه اجتناب کنند.

توصیه های مربوط والدین در موارد اضطراب مدرسه:

• تجارب افکار بازخوردهای منفی خود را به کودکان و نوجوانان انتقال ندهند،
• در سنین ابتدایی از ترساندن بچه ها، ایجاد رعب و ترس از معلم، تشبیهات (اگر بچه خوبی نباشی میگم معلم تو را تو کلاس حبس کند) خودداری کنند. *خاطرات، یادواره‌ها و تجارب مثبت، شاد و جالب خود با معلم های دوره ابتدایی را با بچه‌ها در میان بگذارند، از معلم‌ها با القاب خوب (با لبخند) یاد کنند.
• پیش از آغاز مدرسه آنها را با مسئولین، معلم‌ها و محیط مدرسه آشنا کنند.
• به هیچ وجه به خاطر ضعف در فهم یا انجام تکالیف، آنها را تحقیر یا تنبیه بدنی نکنند.
• بچه های دیگر را با آنها مقایسه نکنند.
• سعی نمایند تا قبل از شروع مدرسه بتدریج وابستگی کودک را به خودشان به حد اقل برسانند
• با کودک خود درباره آنچه که در روزهای مدرسه انجام می داده صحبت کنید و روی نکات مثبت و جالب تاکید بیشتری داشته باشید.
• چنانچه از مدرسه ترس دارد علت ترس او را جویا شوید و برای رفع آن اقدام کنید.
• کودک را بخاطر ترس هایش سرزنش نکنید.
• زود قضاوت نکنید

مراقبت های زمان امتحانات

    بیشترین میزان عدم توافقها، ناراحتیها، تیره شدن روابط، تعارضات، دورشدن و فاصله گرفتن والدین و فرزندان در زمان امتحانات است. این نتیجه، حاصل استخراج نتایج پرسشنامه‌ای است که در آن از والدین و فرزندان آنها درخواست شده بود به این سؤال پاسخ دهند: چه مواقعی بیشترین اختلافات بین شما بروز می‌کند؟

جالب آنکه پاسخ والدین و فرزندان به این سؤال یکسان بود: «زمان امتحانات» والدین می گفتند: فرزندان حرفها و راهنماییهای ما را نمی‌شنود، فرزندان می‌گفتند: والدین تصور می‌کنند ما حرفهای آنان را در بار اول نشنیده‌ایم و مدام تکرار می‌کنند، درس بخوان، نمره خوب بگیر، چرا به فکر خودت نیستی، ما خیر و صلاح تو را می‌خواهیم و... گوشهای ما پر است از این حرفها.

بدون تردید فصل امتحانات یادآور دغدغه‌ها و نگرانیهاست. این دغدغه‌ها و نگرانیها محدود به دانش‌آموز نمی‌شود، بلکه فضای خانه و خانواده را نیز در بر می‌گیرد. گویی والدین و اعضای خانواده امتحان دارند. دانش‌آموز برای رهایی گاه به مطالعه بیشتر روی می‌آورد و گاه درس و کتاب را به کناری نهاده و در برابر آنها سر تسلیم فرود می‌آورد و گاه به هر دوی این رفتارها می‌پردازد. والدین نیز برای رهایی گاه چاره‌جوییهایی را در پیش می‌گیرند و گاه با تذکرات مداوم دانش‌آموز را به خواندن درسها و مطالعه بیشتر توصیه می‌کنند.

این سؤال بسیاری از والدین است که وظیفه آنها در شروع فصل امتحانات چیست؟ آیا ضروری است والدین خودشان را درگیر مسائل درسی فرزندانشان کنند؟

آیا بهتر است بی‌اعتنا و بی‌تفاوت فرزندانشان را به حال خود رها کنند؟

هدف از نوشته حاضر پاسخگویی به یک سؤال است:

? وظیفه والدین در شروع فصل امتحانات چیست؟

?) فضای آرامبخش، شور آفرین و اطمینان بخش بیافرینند

قطعاً اصلی‌ترین وظیفه والدین ایجاد فضایی صمیمی، دلگرم کننده، فرحبخش و شورآفرین است. چنین فضایی درون محیط خانواده، دغدغه‌ها و نگرانیها را به حداقل می‌رساند، امکان بروز استعدادها را میسر می‌سازد، تواناییهای هوشی و عاطفی فرزندان را گسترش می‌دهد و فرزندان را مسئول و متکی به خود بار می‌آورد.

?) سامان بخشیدن به مسائل و مشکلات اقتصادی در ایام امتحانات

بدون تردید مسائل مالی نقشی در نمرات تحصیلی و موفقیت فرزندان ایفا می‌کنند، سامان بخشیدن مسائل مالی در زمان امتحانات وظیفه‌ای مهم است که باید والدین آنها را جدی بگیرند.

واقعیت آن است که مسائل مالی گاه عرصه را بر والدین تنگ می‌سازد. طبعاً تحمل این مشکلات صبر آنان را سرریز کرده و فشارهایی را به دانش‌آموزان منتقل می‌کند ظرفیت دانش‌آموز محدود است و حساسیت وی زیاد. برنامه‌ریزی اقتصادی در طول سال و به‌ویژه در زمان امتحانات بیشترین کمک به دانش‌آموز است، تا با آسودگی خاطر به مسائل درسی و تحصیلی بپردازد.

?) انعکاس تعدیل یافته فراز و نشیبها

مشکلات همیشه وجود دارند. حتی اگر همیشه مشکلات وجود نداشته باشند؛ انسانها سعی می‌کنند مشکلی به‌وجود آورند اعم از مشکلات مالی، اختلافات خانوادگی، درگیریهای فامیلی و...

شاید مشکلات به تنهایی و به خودی خود مهم نباشد مهم چگونگی مواجهه با این مشکلات است.

سعی کنید در ایام امتحانات حتی‌الامکان همه مشکلات را به فرزندان منتقل نکنید. تلاش کنید مشکلات را با همه ابعاد و زوایای نگران‌کننده و طاقت فرسا به آنان بازگو نکنید.

?) پرهیز از اختلافات خانوادگی در حضور فرزندان

فرزندان شما خواه ناخواه از اختلافات شما و همسرتان آگاه می‌شوند. سعی کنید این اختلافات را در حضور آنها دامن نزنید. بیان اختلافات و بازگویی مجدد آنها به همراه القاب تحقیر‌آمیز، جسم و روح فرزندتان را فرسوده می‌سازد. آزردگی خاطر و فرسودگی جسم و روح فرزندتان مجالی برای یادگیری دروس به آنها نخواهد داد.

?) امتحان دانش‌آموز، وظیفه دانش آموز است نه وظیفه والدین

والدین مسئولیتهای خودشان را دارند و دانش‌آموز مسئولیتهای خودش را دارد. امتحان جزو وظایف اوست. این وظیفه فرزند شماست که به موقع درس بخواند، تمرین حل کند. خود را برای امتحان کلاس و امتحان ثلث آماده کند. شما وظایف دیگری دارید. بهتر است هر کسی به وظایف خودش بپردازد.

?)ارتباط خود را با مدرسه، معلمان، انجمن اولیا و مربیان بیشتر کنید

ارتباط هر چه بیشتر شما با مدرسه و معلمان باعث خواهد شد فرزندتان با دلگرمی بیشتری درسها را دنبال کند. در ملاقات با معلمان و مشاوران از راهنماییها و توصیه‌های آنها حداکثر استفاده را ببرید. به این توصیه‌ها و راهنماییها عمل کنید. در انجمن اولیاء مربیان شرکت مداوم داشته باشید. شما می‌توانید از راهنماییها و تجربه‌های دیگر والدین در مورد فرزندشان استفاده کنید، اطلاع یابید چه کارهایی به سود فرزندان است و چه کارهایی بی‌نتیجه است.

?) محدودکردن رفت و آمدهای خانوادگی

به میهمانی رفتن و میهمانی دادن زیاد، وقت زیادی از شما و فرزندانتان خواهد گرفت. در زمان امتحانات، میزان رفت و آمدها را کم کنید.

?) تفریحات برنامه‌ریزی شده را جایگزین سایر فعالیتها کنید

درس خواندن طولانی و خسته‌کننده به سود فرزندتان نیست. تفریح هر چند تفریحات ساده نظیر گردش در فضای آزاد، کوه، پارک رفتن و... فوائد زیادی برای شما و فرزندتان دارد. غالب این تفریحات هزینه‌های کمتری در مقایسه با یک میهمانی رفتن یا میهمانی دادن بر دوش شما می‌گذارد.

?) در برنامه‌های درسی فرزندتان دخالت نکنید

فرزندان شما بارها و بارها از معلمان، مشاوران و مدیر مدرسه توضیحات فراوانی شینده‌اند. تاکیدهای بیش از حد، امر و نهی‌های مکرر، سرزنش، دستورات شما در موقعیت دشوار امتحانی از سوی فرزندتان به عنوان دخالت تلقی می‌شود. اگر فرزندتان تصمیم گرفته به میزان اندکی مطالعه کند، مطمئناً با امر و نهی شما همین میزان اندک مطالعه را نیز انجام نخواهد داد.

?? ) در فرصتهای مناسب، فرزندتان را تایید و تشویق کنید

با تشویق و تایید فرزندتان حس عجیبی در وی رشد می‌کند. او احساس می کند که قدرت عجیبی پیدا کرده است. قادر است بیشتر مطالعه کند، تمرین کند، یاد بگیرد، یادگیری برایش جالب و شورانگیز خواهد شد. شما می‌توانید در لحظه‌ای که موفق به حل مسئله‌ای شده است، یا در حال مطالعه است و شما از در وارد می‌شوید، در لحظه‌ای که به پاکنویس مطالب درسی می‌پردازد و حتی لحظه‌ای که کتابهایش را با نظم خاصی جمع و جور می‌کند. او را تحسین کنید. یک جمله کوتاه کافی است «می‌بینم به دفتر و کتابهایت سرو سامان داده‌ای»، «وقتی دیدم داری مطالعه می‌کنی خوشحال شدم» لحن گرم و صمیمی شما بر تایید و تشویق صد چندان می‌افزاید. سعی کنید احساس خودتان را به او بازگو کنید.

??) از تحقیر، سرکوب کردن و طعنه‌زدن جداً بپرهیزید

بدون هیچ تردیدی کلمات ناراحت کننده، طعنه‌آمیز و ریشخندکننده اجازه فعالیتهای مفید را از فرزندتان سلب می‌کند. آیا شما خودتان حاضرید طعن، نیشخند، کلمات تحقیرآمیز بشنوید و با وجود این، کاری مثبت و سازنده انجام دهید. کاهش کلمات منفی و تحقیر‌آمیز باعث افزایش موفقیت فرزندتان خواهد شد.

??) شنونده صمیمی حرفها و شکایتهای فرزندتان باشید

همیشه اوضاع بر وفق مراد نیست. گاه دانش‌آموز از درسی تنفر دارد گاه نسبت به رفتار معلمی اعتراض دارد یا از یادگیری درسی عاجز است. در بیشتر این مواقع فرزندتان، راهنماییهای شما را نمی‌خواهد، او به دنبال گوش شنوایی است.

به دنبال آن است که کسی حرفهایش را بشنود و قضاوت نکند. او با دردل‌کردن احساس سبکی خواهد کرد. در چنین موقعیتهایی به استقبالش بروید. از قضاوت کردن درباره حرفهایش جداً بپرهیزید. از توصیه کردن اجتناب ورزید. وظیفه شما فقط شنیدن است. حرفهایش را بپذیرید، سعی کنید احساس او را درک کنید، مطمئن باشید همه چیز به خیر و خوشی خواهد گذشت.

بررسی علل استرس دانش آموزان و راههای درمان آن
پرسشنامه ها
آموزش خانواده
آیین همسرداری
مشاوره اینترنتی
مشاوره مجازی
سخن روز
[عناوین آرشیوشده]